Νομίζω, Μαρία μου, ότι υπάρχει. Όχι αναγκαστικά με την θεολογικοθρησκευτική έννοια -αυτό είναι θέμα πίστης, αποκλειστικά και τέτοια θέματα δεν τα αγγίζω..- αλλά με την έννοια ότι αυτό που έχει υπάρξει έχει ήδη καταγραφεί στο "υπαρκτό" και δεν γίνεται να σβηστεί. Υπαρχει αιώνια όχι το ον καθαυτό αλλά το ότι ήδη υπήρξε (ο παρακείμενος ή ο υπερσυντέλικός του). Είναι μια ιδέα που μοιάζει με την αιώνια επανακύληση του Νίτσε... Όχι προσωπκή αθανασία αλλά "αθανασία" του τετελεσμένου... Σαν μνημονικό ίχνος στο σύμπαν (έχει να κάνει και λίγο με τη σύγχρονη φυσική)
Δεν ξέρω αν σου έδωσα να καταλάβεις τι εννοώ - και βέβαια δεν είσαι υποχρεωμένη να συμφωνήσεις...
Όσο για τους θανάτους... δεν μπορώ παρα να συμφωνήσω.
Απολύτως σωστό! Για να βρεθεί κανείς σε ένα τέτοιο Πάνθεον δεν πρέπει να συγκαταλέγεται πλέον στους ζωντανούς. Και καλόν θα ήταν να το λαμβάνουν σοβαρά υπ'όψιν όσοι κοπιάζουν για την υστεροφημία των: το τίμημα είναι εξαιρετικά μεγάλο! (εδώ με οδήγησε η Περισυναγωγή, μα με ήλκυσε η ζωγραφική σας. Είναι κοινός τόπος –κι αγάπη- γι' αυτό)
ΥΓ. θα έλεγα ότι υπάρχει ακόμα και ο θάνατος της αθανασίας...αν οι βάσεις είναι σαθρές και το "οικοδόμημα" βραχύβιο. Η Ιστορία και οι Τέχνες έχουν αρκετά παραδείγματα....ονόματα που με την πάροδο ικανού χρόνου μετοίκησαν στα "ψιλά γράμματα" (!) ή στο τίποτε..
Πόσα πολλά πρέπει να προσφέρεις για να κερδίσεις την αθανασία. Άλλωστε οι Μεγάλοι εργάζονται γι'αυτό που πιστεύουν με το βλέμμα στραμμμένο στο παρόν στους Μικρούς γίνεται αυτοσκοπός από ανόητη ματαιοδοξία με το βλέμμα στραμμένο σο μέλλον. Όμορφο Σ/Κ να έχεις.
Αγαπητή μου φίλη ευχαριστ[ω πού για τα καλά σας λόγια. Οι παρατηρήσεις σας είναι απόλυτα σωστές και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο "σκέλος" τους... Φυσικά και όσοι "χτίζουν" την υστεροφημία τους προτρέχουν , με αποτέλεσμα, κατά κανόνα, να μην την αποκτούν ποτέ και φυσικά και η ίδια η αθανασία - στη συγκεκριμένη εκδοχή της- έχει το θάνατό της. Χαίρομαι που αγαπάτε τη ζωγραφική. ερίναι μια τέχνη που μπορεί να δώσει πολλα πράγματα -απόλαυση, σκέψεις , ακόμα και λύπες και χαρές...- Και πάλι σας ευχαριστώ
Αγαπητή μου κυρία Ροδοπούλου, Χαίρομαι πάντα όταν καταφέρνω να αποσπάσω ενδιαφέροντα σχόλια από ενδιαφέροντες ανθρώπους. Φυσικά ο θάνατος πάντα τρόμαζε τον άνθρωπο , με απότέλεσμα συχνά να ψάχνει παρηγοριά -πως λέμε "παρηγοριά στον άρρωστο"...- στην όποια, παροδική φυσικά, "αθανασία". Και φυσικά και ο θάνατος κάνει -και σωστά- τη δουλειά του που δεν είναι άλλη από το να δώσει τέλος στην προσωπική ύπαρξη που σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά, ειδικά σήμερα, μια ύβρις -πολλοί -πρωτόγονοι πολιτισμοί το αντιλαμβάνονταν αυτό καλύτερα από εμάς. Όσο για τους στίχους μου, χαίρομαι που προκαλούν τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις . Aλλωστε προσπάθησα -συνειδητά- κάτι τέτοιο: μια μορφή "ανοιχτού" έργου σε πολλά σημεία του οποίου θα ήταν όπως θα έλεγε ένας γάλλος "indecidables". Υποθέτω ότι θα προσέξατε πως ο τιτλος "αντιφάσκει" με το "σώμα" του ποιήματος κι ότι αυτό το τελευταίο "βολεύεται" με όλες τις έννοιες της "αθανασίας" ...
Έτσι ακριβώςε είναι , Σοφία μου. Ούτε ο Μιχαήλ Άγγελος, ούτε ο Γκαίτε, ούτε ο Κολοκοτρώνης -για να αλλάξω "πεδίο" αθανασίας- κυνηγούσαν καμιά αθανασία. Απλώς έκαναν -και ήθελαν να κάνουν- αυτό που έπρεπε . Πάντα χαίρομαι όταν "καταφέρνω" να σου αποσπάσω ένα σχόλιο... Να σαι καλά.
13 σχόλια:
Δεν νομιζω πως υπαρχει αθανασία..
Θανατος ναι.. ακομη και στους ζωντανους..
Έχω παρατηρήσει τα πολύ εύστοχα σχόλια που έχεις κάνει σε άλλους χρήστες κι έκρινα σκόπιμο να κάνω την εμφάνισή μου εδώ και να τοποθετηθώ θετικά...
Γεννιέσαι για να υπάρξεις.
Πεθαίνοντας κρίνεται το αν θα διαρκέσεις.
Πολύ σωστό Χρίστο.
Νομίζω, Μαρία μου, ότι υπάρχει. Όχι αναγκαστικά με την θεολογικοθρησκευτική έννοια -αυτό είναι θέμα πίστης, αποκλειστικά και τέτοια θέματα δεν τα αγγίζω..- αλλά με την έννοια ότι αυτό που έχει υπάρξει έχει ήδη καταγραφεί στο "υπαρκτό" και δεν γίνεται να σβηστεί.
Υπαρχει αιώνια όχι το ον καθαυτό αλλά το ότι ήδη υπήρξε (ο παρακείμενος ή ο υπερσυντέλικός του). Είναι μια ιδέα που μοιάζει με την αιώνια επανακύληση του Νίτσε...
Όχι προσωπκή αθανασία αλλά "αθανασία" του τετελεσμένου... Σαν μνημονικό ίχνος στο σύμπαν (έχει να κάνει και λίγο με τη σύγχρονη φυσική)
Δεν ξέρω αν σου έδωσα να καταλάβεις τι εννοώ - και βέβαια δεν είσαι υποχρεωμένη να συμφωνήσεις...
Όσο για τους θανάτους... δεν μπορώ παρα να συμφωνήσω.
Αγαπητέ μου φίλε,
σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και την ευγενική (και ευπρόσδεκτη) εμφανισή σου.
Νομίζω ότι κατάλαβες πολύ καλά τη σκέψη μου, αγαπητή μου Πανδώρα.
Απολύτως σωστό!
Για να βρεθεί κανείς σε ένα τέτοιο Πάνθεον δεν πρέπει να συγκαταλέγεται πλέον στους ζωντανούς.
Και καλόν θα ήταν να το λαμβάνουν σοβαρά υπ'όψιν όσοι κοπιάζουν για την υστεροφημία των: το τίμημα είναι εξαιρετικά μεγάλο!
(εδώ με οδήγησε η Περισυναγωγή, μα με ήλκυσε η ζωγραφική σας. Είναι κοινός τόπος –κι αγάπη- γι' αυτό)
ΥΓ. θα έλεγα ότι υπάρχει ακόμα και ο θάνατος της αθανασίας...αν οι βάσεις είναι σαθρές και το "οικοδόμημα" βραχύβιο. Η Ιστορία και οι Τέχνες έχουν αρκετά παραδείγματα....ονόματα που με την πάροδο ικανού χρόνου μετοίκησαν στα "ψιλά γράμματα" (!) ή στο τίποτε..
Μην για το Θάνατο Μιλάς
Όταν έρθει η ώρα
η γλώσσα σου
κειμήλιό του
και οι χάρες σου
στολίδια του
Ο Σουρής όταν πέθαινε είπε
"Πιο άχρηστοι
και απο την κοπριά
οι Νεκροί"
Παρηγοριά μας η σκέψη
ότι δεν περνάμε
στην λήθη ...
Πόσα πολλά
πρέπει να προσφέρεις
για να κερδίσεις
την αθανασία.
Άλλωστε οι Μεγάλοι
εργάζονται γι'αυτό
που πιστεύουν
με το βλέμμα
στραμμμένο στο παρόν
στους Μικρούς
γίνεται αυτοσκοπός
από ανόητη ματαιοδοξία
με το βλέμμα
στραμμένο σο μέλλον.
Όμορφο Σ/Κ να έχεις.
Αγαπητή μου φίλη ευχαριστ[ω πού για τα καλά σας λόγια.
Οι παρατηρήσεις σας είναι απόλυτα σωστές και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο "σκέλος" τους...
Φυσικά και όσοι "χτίζουν" την υστεροφημία τους προτρέχουν , με αποτέλεσμα, κατά κανόνα, να μην την αποκτούν ποτέ και φυσικά και η ίδια η αθανασία - στη συγκεκριμένη εκδοχή της- έχει το θάνατό της.
Χαίρομαι που αγαπάτε τη ζωγραφική. ερίναι μια τέχνη που μπορεί να δώσει πολλα πράγματα -απόλαυση, σκέψεις , ακόμα και λύπες και χαρές...-
Και πάλι σας ευχαριστώ
Αγαπητή μου κυρία Ροδοπούλου,
Χαίρομαι πάντα όταν καταφέρνω να αποσπάσω ενδιαφέροντα σχόλια από ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Φυσικά ο θάνατος πάντα τρόμαζε τον άνθρωπο , με απότέλεσμα συχνά να ψάχνει παρηγοριά -πως λέμε "παρηγοριά στον άρρωστο"...- στην όποια, παροδική φυσικά, "αθανασία".
Και φυσικά και ο θάνατος κάνει -και σωστά- τη δουλειά του που δεν είναι άλλη από το να δώσει τέλος στην προσωπική ύπαρξη που σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά, ειδικά σήμερα, μια ύβρις -πολλοί -πρωτόγονοι πολιτισμοί το αντιλαμβάνονταν αυτό καλύτερα από εμάς.
Όσο για τους στίχους μου, χαίρομαι που προκαλούν τόσο διαφορετικές προσεγγίσεις . Aλλωστε προσπάθησα -συνειδητά- κάτι τέτοιο: μια μορφή "ανοιχτού" έργου σε πολλά σημεία του οποίου θα ήταν όπως θα έλεγε ένας γάλλος "indecidables".
Υποθέτω ότι θα προσέξατε πως ο τιτλος "αντιφάσκει" με το "σώμα" του ποιήματος κι ότι αυτό το τελευταίο "βολεύεται" με όλες τις έννοιες της "αθανασίας" ...
Ευχαριστώ και καλό απόγευμα.
Έτσι ακριβώςε είναι , Σοφία μου. Ούτε ο Μιχαήλ Άγγελος, ούτε ο Γκαίτε, ούτε ο Κολοκοτρώνης -για να αλλάξω "πεδίο" αθανασίας- κυνηγούσαν καμιά αθανασία.
Απλώς έκαναν -και ήθελαν να κάνουν- αυτό που έπρεπε .
Πάντα χαίρομαι όταν "καταφέρνω" να σου αποσπάσω ένα σχόλιο...
Να σαι καλά.
Très bien !!!
Voir photrom.fr
romtop.blogspot.com
vincent-psykart.blogspot.com
Laisser un commentaire
Δημοσίευση σχολίου