Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Εις εμαυτόν... (Ποίηση)








Στρατευμένη αντι-ποίηση (Αρχής;)



Κάποτε, ποιητάκο μου,
τα ποιήματά σου
νύχια και δόντια
θα βγάλουν
και θα σε κατασπαράξουν,
έτσι που τα κατάντησες,
μικρά και γελοία,
να τραγουδούν το ασήμαντο.


Κάποτε, ποιητάκο μου,
θα λάβουν εκδίκηση τα όνειρα.
Μα δε θα ναι τα δικά σου.


Θα ναι του πεινασμένου
που ζητιανεύει
Θα ναι του κοριτσιού
με το άδειο κορμί.
Θα ναι του γέρου
με τα άδεια μάτια


Θα ναι του άνεργου το δίκιο
Του απελπισμένου η ελπίδα
Του οργισμένου η οργή.


Θα ναι, ποιητάκο,
της μάνας
και του παιδιού
που άταφο, χωρίς θρήνο, άφησες.

Τα όνειρα που δεν πρόλαβαν
να γίνουν όνειρα θα ναι


Κάποτε, ποιητάκο μου,
τα ποιήματα σου
θα σε σκοτώσουν.


Και τότε θα γίνουν αληθινά ποιήματα.