Αγάλματα (εικονοποίημα)

 

Στάλα ελπίδας (εικονοποίημα)

 

Να ηλιοφορείς (εικονοποίημα)

Res nulla (εικονοποίηση)

Μικρή θεοσύνη βροτού . (Εικονοποίημα)

Φθινόπωρο (Εικονοποίημα)

(Παραλλαγή)

Με τόσα χρώματα

πως να μην νιώσεις άνοιξη

είπε το φθινόπωρο.

Και χάθηκε στο

λευκό.

Ρόδινος ήλιος (χαϊκού - εικονοποίηση)

Παραλλαγή του πρώτου: 

Ρόδινος ήλιος

Χαμόγελο αίσιο

Της νέας μέρας

Μέμνησο - Χρυσηίς 1. (Ψηφιακό).

Από τη σειρά "Golden girls".

Ερωτική προτροπή (εικονοποίηση)

Θάλασσα γίνε

Το απρόσμενο εξαίφνης

Ρίγος να κάνεις

Κι έπειτα

Κύμα

Το διάφανο γλαυκό

Λευκό

Να οργώνει

.

Να χεις δελφίνια

Τρίτωνες

Κοχύλια

Και αστέρια

Κι ίσως

-κάπου βαθύτερα-

μια γοργόνα.

Πιο τρομερή

κι από την ομορφιά

την ίδια.

Μήδισε η ζωή (εικονοποίημα)

Μικρός θρήνος για μια μεγάλη απώλεια. 

Αυγερινό της θάλασσας (Ποίημα)

Φωτοζωεί

η θάλασσα

Χιλιάδες χρόνια τώρα

Νιούτσικο

-Αγέννητο λες-

Αιώνιο

Και σε κερνάει

Αυγερινό κι αρμύρα

Όπως

Μύθο και Σώμα

την κέρασαν

η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος

Κάποτε.

Κι ένα αθρόιστο

Χορταράκι

-Να-

Σου κρατάει τον ρυθμό

Να πεις/ το δικό σου

Μικρό τίποτα.

Που είναι όμως

Το βιος σου

Όλο

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Παλιότερο 

 - σχεδόν νεανικό...

Λευκό ανθίζω (Εικονοποίημα)

Δίστιχο από παλιότερο καλοκαίρι...

Το θάμα. (εικονοποίηση)

Κι αν δεν κοτάς εσύ

Το θάμα

Άστο και θα ‘ρθει μόνο του

Καβάλα σε μια νεροσταγόνα

Που χρυσό γαλάζιο κι όνειρο σύναζε πικρό

Απ’ τ’ αύριο ως τα σήμερα

Η μια μικρή αχιβάδα

Που κάποτε μπορεί να γεννήσει

Μια Αφροδίτη

ή και έτσι:

Κι αν δεν κοτάς εσύ

Το θάμα

Άστο και θα ‘ρθει μόνο του

Καβάλα σε μια νεροσταγόνα

Που χρυσό γαλάζιο κι όνειρο σύναζε πικρό

Απ’ τ’ αύριο ως τα σήμερα

Η μια γυμνή αχιβάδα

Που κάποτε στο χέρι της μπορεί

Να κρατήσει

Μια μικρή Αφροδίτη

Α-χρονος (εικονοποίηση)

"Παλίμψηστοι έρωτες" (Ψηφιακό.)

Από την σειρά "Παλ-ύψιστα".

"Blind". Ψηφιακό εικαστικό.

Από την σειρά "Τζην"

"Σύντομος διάλογος με τον Χοκουσάι". Εικαστικό

Από την  σειρά:
 "Α-πραγματικότητες"

"Σύντομος διάλογος με τον Χοκουσάι"

Ψηφιακό.

Λυμνός ουρανός. (εικονοποίηση)

Μεγάλη Τετάρτη 2019

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

* Λυμνός = γυμνός

** Λύθρος = λύθρος, ὁ, και λύθρον, τὸ (Α)

1. αίμα πηγμένο και αναμεμιγμένο με σκόνη και ιδρώτα, λάσπη αίματος («εὗρεν ἔπειτ' Ὀδυσῆα μετὰ κταμένοισιν νέκυσσιν αἵματι καὶ λύθρῳ πεπαλαγμένον ὥς τε λέοντα», Ομ. Οδ.)

2. κηλίδα από τέτοιο αίμα

*** Λυπρός

1. (ιδίως για τη γη) άγονος, άφορος, άκαρπος

2. ευτελής, πενιχρός

αρχ.

1. φτωχός, ελεεινός, άθλιος

2. (για φυτό) ισχνός, αδύνατος, μη θαλερός

3. (για τροφή) αυτός που δεν έχει αρκετές θρεπτικές ουσίες, φτωχικός

4. (για πρόσ.) αυτός που ενοχλεί, ενοχλητικός, δυσάρεστος («κρείσσων νομισθεὶς λυπρὸς ἐν πόλει φανεῑ», Ευρ.)

5. (για καταστάσεις·) αυτός που προξενεί λύπη ή ενόχληση, λυπηρός, θλιβερός, πικρός («καὶ μὴν ἐγώ σοι πένθος ὡς φίλος φίλῳ λυπρὸν συνοίσω τῆσδε», Ευρ.).

Λυγρόν (εικονοποίηση)

Άνοιξης ντυμένη αθανασία (ποίηση)

Έχει και η άνοιξη

-κόκκινο άλικο-

καημούς

κι ας ξεγελά

τους εύπιστους

ντυμένη αθανασία.

Μέδουσα. (Ζωγραφική)

... Στις 6 Μαρτίου,

στην Delta Art Gallery - δ. χώρος τέχνης,

στον Βόλο.

Να μου πείτε αν... μπορείτε να την κοιτάξετε χωρίς καθρέφτη...

Κίτρινα φύλλα (Χαϊκού)

Ρόδινα μάγια (εικονοποίηση)

Νυκτάλωτο σώμα (Εικονοποίηση)

Το εικαστικό είναι κολάζ από δυο έργα του Σίλε.

"Nυκτάλωτος":

Όταν έκανα την λέξη είχα στο μυαλό μου το

"δοριάλωτος"

> δόρυ +αλίσκομαι (νικιέμαι, καταβάλλομαι, κυριεύομαι)

= αυτός που αλώθηκε, κυριεύτηκε με το δόρυ (όπλα).

Άρα βάζετε στη θέση του δόρατος το "νύκτα" και έχετε τη σημασία...

Το αλφαβητάρι της νύχτας (Εικονοποίηση)

Διονύσιος Σολωμός. (Εικονοποίηση)

"Όπου και να σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί,

όπου και να θολώνει ο νους σας,

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό"

Ελύτης.

Θυμήθηκα σήμερα που πλήρωνε (ο Σολωμός) για να μάθει λέξεις της γλώσσας μας.

Όσα και να πλήρωσε φτηνά μας ήρθαν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι.

"Ο μονόλογος του Αδάμ." (Ποίηση)

Ένα από τα "μείζονα" ποιήματα μου. Σχετικά παλιό.

Εμπνευσμένο από την Γένεση 2,19 - 2,20 και τις Ελεγείες του Ντουίνο του Rilke.

Ξέρω ότι ο χώρος δεν προσφέρεται για τόσο μεγάλα έργα, αλλά .... ας πούμε ότι δοκιμάζω τις αντοχές σας... Και εκείνες του ποιήματος βέβαια.

  

Και να που τώρα πρέπει εγώ

Πέτρα να πω.

Πέτρα!

Και αίμα

και φως

και σάρκα.

Και ζώο και ζωή.

Και χους και χθων και σποδός

και οστά.

Οστά

γεγυμνωμένα.

Αλλά και θάλασσας

γυαλόπετρες

και χρόνος και άχρονος

και παν και Παν

και τίποτα...

Τίποτα (!)

[που είναι το πιο τρομερό απ’ όλα]

Για να υπάρξουν όλα αυτά

Μικρός Θεός

να πρέπει

να γίνω.

Εγώ.

Εγώ;

Εγώ που εγώ

δεν έχω!

Μη με προστάζεις

την ύπαρξη να υπάρξει να προστάξω

Λέξεις να βρω

[α, άατος, άβαξ, αβέβαιος, ἀβίωτος, άβυσσος, ἄγρα, ἀειφυγία, ἀθυμία]

τα πράγματα στο τώρα να καλέσω

Και ήλιος να μην υπάρχει

αν δεν τον ονοματίσω

μήτε και γη

μήτε και μέρα, μήτε και νύχτα

[ἄθυρμα, ἀκαιρία, ἀκαρής, ἀλγηδών, ἀλλότριος, άλογος]

Κι ακόμα

μήτε-μέρα-μήτε-νύχτα

[έσοπτρον, ἑῷος, πάγη, παίω]

Κι ότι δεν έχω ήδη καλέσει

στο όχι ακόμα

-φάντασμα πριν ακόμα υπάρξει-

να καρτέρει

και στο όχι πια

σκιά χωρίς αίμα.

ότι είχα κάποτε καλέσει κι έχω ξεχάσει πια

[παραμυθία... ῥωγμή... ψῆγμα ψυχής]

Χωρίς εμένα τίποτα να μην υπάρχει.

Να μην υπάρχεις

Μήτε εσύ

-Κι ας είσαι εγώ-

Να μην υπάρχει μήτε αυτός

-Που είναι εμείς-

Μήτε τα δέντρα

Μήτε ο Άβελ,

μήτε κι ο Κάιν

- ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος-

Μήτε η βροχή που θα με βρέχει

Μήτε η αγάπη που το μίσος μισεί

μήτε κι εκείνη – πιο δυνατή – που και το μίσος αγαπά

Μήτε το πριν μήτε το μετά,

Μήτε το τώρα μήτε το εδώ

μήτε το εκεί-εδώ

Μήτε οι αγγέλοι.

Μήτε το εδώ-εκεί

Μήτε,

μήτε καν ο Θεός.

Χωρίς εμένα όλα να είναι

-Όλα-

όχι πια και όχι ακόμα...

Όχι

Α, όχι

Άμα ξεχάσω;

Άμα κάνω λάθος;

Λέξεις εγώ δεν ζήτησα

μικρός επί γης Θεός

του Κόσμου κύριος

μήτε αφέντης της σοφίας

να γίνω

εν ουρανοίς.

Αν ξεχάσω να πω

Τώρα;

Που θα βρω χρόνο για να πω

Πάντα και ήλιος

και ον και Ον

και έρως και ρίγος

δελφίνι

μαρτύριο και βωμός ;

Αν ξεχάσω

αμαρυλλίδα κι Απρίλη

και ανέμου λευτεριά;

Όχι... όχι...

Κι αν κάνω λάθος;

Αν πω

τίναακ

ραμέ (ή μήπως αρμέ;)

Ειμιπάρ

Ρεα ροθες

Μυράαρ

Και γαπηα

Πως θα βρουν το δρόμο τους η αγάπη και η άνοιξη

Να υπάρξουν;

όχι ... όχι... όχι...

Λέξεις εγώ δεν ζήτησα

μικρός επί γης Θεός

του Κόσμου κύριος

μήτε αφέντης της σοφίας

να γίνω

εν ουρανοίς

Όχι.

Γιατί

άμα ξεχάσω τον θάνατο να ονομάσω

Ποιος από εμάς την ύπαρξη θα αναπαύσει;

~~~~~~~~~~ ~~~ ~~~~~~~~~~

Γένεσις:

" καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν Ἀδάμ, ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά. καὶ πᾶν ὃ ἐὰν ἐκάλεσεν αὐτὸ Ἀδὰμ ψυχὴν ζῶσαν, τοῦτο ὄνομα αὐτῷ."

"Ελευθερίας έγκλειστος" (Εικονοποίημα)

Ένα μελαγχολικό σχόλιο στην αντίληψη

 του Αλέν Μπαντιού (και του Σαρτρ)

για την ελευθερία.

Φοίνικας. (εικονοποίηση)

Ποίηση (Εικονοποίημα)

Το (ψηφιακό) εικαστικό που χρησιμοποίησα

Ελιά (Εικονοποίηση)

Του χρόνου το μελτέμι σε ελέησε

Τις φλέβες του προικιό σου έδωσε

Παλαιά των ημερών και γαληνότατη

και πάντα νιούτσικο τώρα

σε έχρισε

Κανείς ποτέ να μη σε πειρατεύει

Μόν’ μνήμη του ανέγγιχτου

για πάντα

Να ‘σαι

Να λες

Παραμύθια για

το αλλοτινό αλλού

Απ΄ το όνειρο ως το αδικαίωτο

Να δασκαλεύεις

γδικιωμό και μια παλάμη ύστατο

Στο χλωμό χορταράκι

Και το κύμα το λευκόφτερο

Κι έτσι να ορκίζεις

Στην ευκρασία και το άδολο

Σα να κρατάς χρυσόβουλο

Τον κάθε απροσκύνητο

Του πανταχού δεσμώτη

«Όχι ήμαρτον, μωρέ

Όχι ήμαρτον

Πάντα ναι

Πάντα ναι

Κι ας είναι ανάμεσα

στο άφθονο δύσμοιρο και το εφήμερο ευοίωνο

Πάντα ναι

κι ας αγκομαχάει

Μην καρτεράτε και μην απαντέχετε,

Δεν έχει βυθό ο ουρανός

Κι αν έχει

Άμε να τον βρεις.

Σα δεν σας δοθεί το όνειρο

Μόνοι σας να το φκιάσετε.

Με απόκρημνα χρώματα

Κι ανεμόδαρτο θάμα»

Στην Αρλ. Βαν Γκογκ (Εικονοποίηση)

Στην Αρλ

η μοίρα του κόσμου ολάκερη παίχτηκε

από κάποιον τρελό

που τα χέρια του φεγγοβολούσαν

παντάνασσα αλήθεια

σαν έντυνε το

εφήμερο τίποτα

αιώνιο

Κι έναστρο μπλε

στροβίλους να χορεύουν

του ουρανού τα άμφια

με άφθονο κίτρινο

σαν ραίνονται

Και να-ναι, να-μην-είναι

λες

ηλιοτρόπια ή

οι τροπισμοί του ήλιου

έκπτωτοι κι αναστημένοι

το μέγα στο μικρό

και το μικρό στο μέγα.

Και μαύρο φτερωτό που να μην είναι

Μαύρο αλλά μόνο

σαν σκέψη που κινάει

πάνω από το στάρι

και την αγιοσύνη του

που χρόνια μας θρέφει

- κι ίσως πουλί.

Στην Αρλ,

κάποιος έμαθε στα χρώματα να βλέπουν

πιότερο μέσα μας

από ότι εμείς

και να γιορτάζουν σαν κοφτερό μαχαίρι

τον σπαραγμό και την ορφάνια.

Στην Αρλ

ένας ανέστιος τον κόσμο

σπίτι όλων μας πάσχισε να κάνει.

Λίγο έλειψε.

Μα ο κόσμος

πάντα νηστεύει το καλό.

Στην Αρλ

η μοίρα του κόσμου ολάκερη παίχτηκε.

Και χάθηκε.

Σώθηκε μόνο λίγη συμπόνια.

Ίσως...