Ένα από τα "μείζονα" ποιήματα μου. Σχετικά
παλιό.
Εμπνευσμένο από την Γένεση 2,19 - 2,20 και τις
Ελεγείες του Ντουίνο του Rilke.
Ξέρω ότι ο χώρος δεν προσφέρεται για τόσο μεγάλα
έργα, αλλά .... ας πούμε ότι δοκιμάζω τις αντοχές σας... Και εκείνες του
ποιήματος βέβαια.
Και να που τώρα πρέπει εγώ
Πέτρα να πω.
Πέτρα!
Και αίμα
και φως
και σάρκα.
Και ζώο και ζωή.
Και χους και χθων και σποδός
και οστά.
Οστά
γεγυμνωμένα.
Αλλά και θάλασσας
γυαλόπετρες
και χρόνος και άχρονος
και παν και Παν
και τίποτα...
Τίποτα (!)
[που είναι το πιο τρομερό απ’ όλα]
Για να υπάρξουν όλα αυτά
Μικρός Θεός
να πρέπει
να γίνω.
Εγώ.
Εγώ;
Εγώ που εγώ
δεν έχω!
Μη με προστάζεις
την ύπαρξη να υπάρξει να προστάξω
Λέξεις να βρω
[α, άατος, άβαξ, αβέβαιος, ἀβίωτος, άβυσσος, ἄγρα,
ἀειφυγία, ἀθυμία]
τα πράγματα στο τώρα να καλέσω
Και ήλιος να μην υπάρχει
αν δεν τον ονοματίσω
μήτε και γη
μήτε και μέρα, μήτε και νύχτα
[ἄθυρμα, ἀκαιρία, ἀκαρής, ἀλγηδών, ἀλλότριος, άλογος]
Κι ακόμα
μήτε-μέρα-μήτε-νύχτα
[έσοπτρον, ἑῷος, πάγη, παίω]
Κι ότι δεν έχω ήδη καλέσει
στο όχι ακόμα
-φάντασμα πριν ακόμα υπάρξει-
να καρτέρει
και στο όχι πια
σκιά χωρίς αίμα.
ότι είχα κάποτε καλέσει κι έχω ξεχάσει πια
[παραμυθία... ῥωγμή... ψῆγμα ψυχής]
Χωρίς εμένα τίποτα να μην υπάρχει.
Να μην υπάρχεις
Μήτε εσύ
-Κι ας είσαι εγώ-
Να μην υπάρχει μήτε αυτός
-Που είναι εμείς-
Μήτε τα δέντρα
Μήτε ο Άβελ,
μήτε κι ο Κάιν
- ο πιο ανθρώπινος άνθρωπος-
Μήτε η βροχή που θα με βρέχει
Μήτε η αγάπη που το μίσος μισεί
μήτε κι εκείνη – πιο δυνατή – που και το μίσος αγαπά
Μήτε το πριν μήτε το μετά,
Μήτε το τώρα μήτε το εδώ
μήτε το εκεί-εδώ
Μήτε οι αγγέλοι.
Μήτε το εδώ-εκεί
Μήτε,
μήτε καν ο Θεός.
Χωρίς εμένα όλα να είναι
-Όλα-
όχι πια και όχι ακόμα...
Όχι
Α, όχι
Άμα ξεχάσω;
Άμα κάνω λάθος;
Λέξεις εγώ δεν ζήτησα
μικρός επί γης Θεός
του Κόσμου κύριος
μήτε αφέντης της σοφίας
να γίνω
εν ουρανοίς.
Αν ξεχάσω να πω
Τώρα;
Που θα βρω χρόνο για να πω
Πάντα και ήλιος
και ον και Ον
και έρως και ρίγος
δελφίνι
μαρτύριο και βωμός ;
Αν ξεχάσω
αμαρυλλίδα κι Απρίλη
και ανέμου λευτεριά;
Όχι... όχι...
Κι αν κάνω λάθος;
Αν πω
τίναακ
ραμέ (ή μήπως αρμέ;)
Ειμιπάρ
Ρεα ροθες
Μυράαρ
Και γαπηα
Πως θα βρουν το δρόμο τους η αγάπη και η άνοιξη
Να υπάρξουν;
όχι ... όχι... όχι...
Λέξεις εγώ δεν ζήτησα
μικρός επί γης Θεός
του Κόσμου κύριος
μήτε αφέντης της σοφίας
να γίνω
εν ουρανοίς
Όχι.
Γιατί
άμα ξεχάσω τον θάνατο να ονομάσω
Ποιος από εμάς την ύπαρξη θα αναπαύσει;
~~~~~~~~~~ ~~~ ~~~~~~~~~~
Γένεσις:
" καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ
θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν Ἀδάμ,
ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά. καὶ πᾶν ὃ ἐὰν ἐκάλεσεν αὐτὸ Ἀδὰμ ψυχὴν ζῶσαν, τοῦτο
ὄνομα αὐτῷ."
