Σίγουρα , αγαπητέ Θανάση, ο ερωτισμός μου δεν είναι ούτε χαρούμενος (= "ιαματικός") ούτε αισιόδοξος (= "αναπαραγωγικός"). Κάποτε είναι πληκτικός , κάποτε ψυχρός (αλά "Ωραία της ημέρας") και κάποτε -και βέβαια έχεις δίκαιο- καταστρεπτικός αλά Μπατάιγ. Χαίρομαι που το διαπίστωσες . Δε συμβαίνει αυτό πάντα. Ορισμένοι μάλιστα βλέπουν ομοιότητες ανάμεσα στη δική μου προσέγγιση του γυμνού και σε εκείνη της διαφήμισης η των γνωστων περιοδικών... Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που, κάποιες φορές, μη θέλοντας να υποθέσω ότι είναι τυφλοί, άρχισα να αναρωτιέμαι αν κάτι δεν πάει καλά με τη ζωγραφική μου... Σε ευχαριστώ.
Δεν ξέρω, εγώ πάντως αυτόν τον πίνακα ως στιγμιότυπο μπορώ να τον δω. Μάλλιστα το ότι δεν φαίνεται απο την γυναίκα μπορώ να το συμπληρώσω με τις προσωπικές μου εμπειρίες, δηλαδή για εμένα είναι σαν να έχει πρόσωπο και πρόσωπα.
Επίσης θα μπορούσε να ονομαζόταν πόθος, ή για την ακρίβεια κάτι ανάμεσα σε πάθος και πόθο. Το δεπτερόλεπτο που καταλαβαίνεις δηλαδή ότι πρόκειται να εκφράσεις τον πόθο σου στο αντικείμενο του πάθους σου.
Αφού το έργο μου καταφέρνει να συνδεθεί με τις προσωπικές σου εμπειρίες, Θεωρώ ότι δεν έχασα τον χρόνο μου κάνοντάς το. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για ένα χειρώνακτα δημιουργό εικόνων.
5 σχόλια:
interesante fotografìa
te invito unas cervezas cuando vengas a México
saludos visuales
γενικά Χρίστο
διακρίνω στα έργα σου έναν ανεξάντλητο ερωτισμό,
όχι αισιόδοξο και χαρούμενο, αλλά καταστρεπτικό αλά Μπατάιγ.
Με χαροποιεί πολύ η δουλειά σου! Συνέχισε έτσι!
Σίγουρα , αγαπητέ Θανάση, ο ερωτισμός μου δεν είναι ούτε χαρούμενος (= "ιαματικός") ούτε αισιόδοξος (= "αναπαραγωγικός"). Κάποτε είναι πληκτικός , κάποτε ψυχρός (αλά "Ωραία της ημέρας") και κάποτε -και βέβαια έχεις δίκαιο- καταστρεπτικός αλά Μπατάιγ.
Χαίρομαι που το διαπίστωσες . Δε συμβαίνει αυτό πάντα. Ορισμένοι μάλιστα βλέπουν ομοιότητες ανάμεσα στη δική μου προσέγγιση του γυμνού και σε εκείνη της διαφήμισης η των γνωστων περιοδικών... Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που, κάποιες φορές, μη θέλοντας να υποθέσω ότι είναι τυφλοί, άρχισα να αναρωτιέμαι αν κάτι δεν πάει καλά με τη ζωγραφική μου...
Σε ευχαριστώ.
Δεν ξέρω, εγώ πάντως αυτόν τον πίνακα ως στιγμιότυπο μπορώ να τον δω. Μάλλιστα το ότι δεν φαίνεται απο την γυναίκα μπορώ να το συμπληρώσω με τις προσωπικές μου εμπειρίες, δηλαδή για εμένα είναι σαν να έχει πρόσωπο και πρόσωπα.
Επίσης θα μπορούσε να ονομαζόταν πόθος, ή για την ακρίβεια κάτι ανάμεσα σε πάθος και πόθο. Το δεπτερόλεπτο που καταλαβαίνεις δηλαδή ότι πρόκειται να εκφράσεις τον πόθο σου στο αντικείμενο του πάθους σου.
Αυτά τα ολίγα για αρχή, φοβερός πίνακας!
@ poexania:
Εξαιρετικά τιμητικό το σχόλιό σου...
Αφού το έργο μου καταφέρνει να συνδεθεί με τις προσωπικές σου εμπειρίες, Θεωρώ ότι δεν έχασα τον χρόνο μου κάνοντάς το. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για ένα χειρώνακτα δημιουργό εικόνων.
Σε ευχαριστώ που μου την έδωσες.
Δημοσίευση σχολίου