Με κλώθει ο θάνατος...
Στεφάνωσέ με Άνοιξη
του ανέμου άνθη
της λεμονιάς λουλούδια.
Σκεπάστε τους καθρέφτες.
Μη με κοιτάτε.
Ουχ ήδομαι τροφή φθοράς
ουδέ ηδοναίς του βίου.
Γέλια, πουλιά, τρεχάμενα όνειρα και δειλινά…
Τι να τα κάνω πια;
Σκεπάστε τους καθρέφτες.
Κιόλας νεκρός…
Και τα άδεια μάτια μου
Το αέναο να καθρεφτίζουν
Παντάνασσα σιωπή
Σκοτάδι δωσ' μου και λησμονιά.
Λησμονιά...
Τον Περαματάρη
Να πληρώσω
και ότι μείνει στα Χερουβείμ του τίποτα.
Το πρώτο μέρος "αντιφώνηση'
σε ποίημα του Καρούζου:
"Άνθη της λεμονιάς
λουλούδια του ανέμου
στεφάνωσέ τον Άνοιξη
τον κλώθει ο θάνατος."
(από τα Πέντε Ποιήματα μέσ' το Σκοτάδι)
λουλούδια του ανέμου
στεφάνωσέ τον Άνοιξη
τον κλώθει ο θάνατος."
(από τα Πέντε Ποιήματα μέσ' το Σκοτάδι)
4 σχόλια:
Πεπειραμένος πια ο Θάνατος,
τις ευμορφότερες ψυχές
διαλέγει πάντα...
Με κείνες τις λεμονιές.. και κείνο το "αέναο"... με σκότωσες σήμερα..
Ευχομαι μεσα απ την καρδιά μου να ποιείς παντα το ίδιο όμορφα
Καλη Χρονιά με υγεια και αγαπη
Ευχαριστώ, madame, αν και για πρώτη φορά έχετε άδικο... Δυστυχώς, ο θάνατος είναι ο απόλυτος δημοκράτης... Αν έπαιρνε μόνο τις όμορφες ψυχές, προσωπικά δε θα φοβόμουν διόλου...
Μαρία, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Καλή χρονιά -κι από δω- και συγγνώμη για το φονικό...
Δημοσίευση σχολίου