Στην Αρλ
η μοίρα του κόσμου ολάκερη παίχτηκε
από κάποιον τρελό
που τα χέρια του φεγγοβολούσαν
παντάνασσα αλήθεια
σαν έντυνε το
εφήμερο τίποτα
αιώνιο
Κι έναστρο μπλε
στροβίλους να χορεύουν
του ουρανού τα άμφια
με άφθονο κίτρινο
σαν ραίνονται
Και να-ναι, να-μην-είναι
λες
ηλιοτρόπια ή
οι τροπισμοί του ήλιου
έκπτωτοι κι αναστημένοι
το μέγα στο μικρό
και το μικρό στο μέγα.
Και μαύρο φτερωτό που να μην είναι
Μαύρο αλλά μόνο
σαν σκέψη που κινάει
πάνω από το στάρι
και την αγιοσύνη του
που χρόνια μας θρέφει
- κι ίσως πουλί.
Στην Αρλ,
κάποιος έμαθε στα χρώματα να βλέπουν
πιότερο μέσα μας
από ότι εμείς
και να γιορτάζουν σαν κοφτερό
μαχαίρι
τον σπαραγμό και την ορφάνια.
Στην Αρλ
ένας ανέστιος τον κόσμο
σπίτι όλων μας πάσχισε να κάνει.
Λίγο έλειψε.
Μα ο κόσμος
πάντα νηστεύει το καλό.
Στην Αρλ
η μοίρα του κόσμου ολάκερη παίχτηκε.
Και χάθηκε.
Σώθηκε μόνο λίγη
συμπόνια.
Ίσως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου