* * *
Εκ του σκότους μου
Κύριε
σε ικετεύω
Άκουσέ με
λευκαυγή δώσε μου όνειρα
ξανά
χίμαιρες ληξιπρόθεσμες
αιώνιες να πιστέψω
σιωπής θωπείες
ματιών φωνές
σωμάτων ικεσίες ...
Άκουσέ με
Κύριε
σε ικετεύω
εκ του σκότους μου
Σε νέες πλάνες πλάνησέ με
δύναμη δώσε μου
τα παλιά λάθη νέα να ξανακάνω
στον έρωτα και πάλι να μονάσω
νέες ωδίνες να γιορτάσω
άλλος κι αλλιώς να γίνω
Κύριε
Άκουσέ με
εκ του σκότους μου
σε ικετεύω
να ακούω ότι δε λέγεται
να βλέπω ότι δε φαίνεται
να δέχομαι ότι δίνεται
και όχι ότι θέλω
δώσε μου
Μα πάνω από όλα
Κύριε
Σε ικετεύω
Αγνόησέ με
Ίσως έτσι μάθω να μη ζητώ…
Εκ του σκότους μου…
* * *
Η πρώτη γραφή αποτελούσε σχόλιο
σε ποίημα της Μαρίας Ροδοπούλου
3 σχόλια:
Precioso poema u oracíon que he traducido
Saludos desde España
να, γι’ αυτό κάναμε το σκοτάδι, για να του αναθέσουμε να κρύβει το φως που είμαστε από το φως των άλλων - ώστε να λιώνουμε, οι νάρκισσοι, μόνο μες στη δική μας πυρκαγιά
"...να του αναθέσουμε να κρύβει το φως που είμαστε από το φως των άλλων..."
Εξαίρετη σκέψη , αγαπητή μου, αν και εγώ, ως πιο απαισιόδοξος(;) ή κυνικός(;), θα την αντέστρεφα.
Ευχαριστώ για το υπέροχο σχόλιο.
Δημοσίευση σχολίου