Όνειρο.
Μολύβια και βερνίκι σε χαρτί
“Ο ντον Πέντρο
διέκρινε και το όνομά του μεταξύ πολλών άλλων, αλλά δεν συνέχισε το διάβασμα. Τα
μάτια του είχαν θολώσει. Αναμνήσεις ζωνταναί, ωσαν να είχαν λάβει χώραν μόλις χθες
τα γεγονότα, φτερούγιζαν στον νουν του… Στην Έκθεσι των Περισίων του 1900, δυο χρόνια
πριν πεθάνει η ντόνα Ισαβέλλα, η σύζυγός του, είχε παρευρεθεί σε άλλην ανύψωσιν
αεροστάτου. Όλα αυτά, η ντόνα Ισαβέλλα, η Έκθεσις, χίλια δυο άλλα μικρά και μεγάλα
γεγονότα, ήσαν τώρα τόσο μακριά, όσον και το αερόστατον εκείνο. Τόσο μακριά και
εν τούτοις τόσο κοντά, αφού ήκουε πάλι την φωνήν της γυναίκας του να του λέγει ολοκάθαρα,
όπως την ημέρα εκείνη, στο κοσμοπλημυρισμένο γήπεδον, έτσι καθώς ακουμπούσε στο
μπράτσο του, κοιτάζοντας το ανερχόμενον στον ουρανό μπαλόνι: «Α, τι ωραία που θα
είναι, όλα να τα βλέπεις και όλα να τα απολαμβάνεις από κει επάνω, χωρίς καημούς,
χωρίς δεσμά!”
Ανδρέας Εμπειρίκος,
Αργώ ή Πλους Αεροστάτου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου