Η άλλη οθόνη είναι το δύσκολο να αποτυπωθεί, αλλά νομίζω ότι και αυτήν είσαι σε θέση να καταφέρεις να την συμβολίσεις με εικόνα. Η άλλη η οθόνη, η εδώ, και η των πίξελς πλασματική ζωή. Όπου οι άνθρωποι επινοούν φορεσιές να ενδύονται (την μια πάνω στην άλλη κι όποια πιάσει) και όχι να απεκδύονται . Ταριχεύοντας το κατσιασμένο Εγώ τους.
(μα ίσως το πώς επιχειρεί κανείς να ενδυθεί/προσποιηθεί τον αποκαλύπτει πληρέστερα)
Καλή μου φίλη , η ιδέα σου είναι καταπληκτική. Έχω κάνει στο παρελθόν - χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- ένα μολύβι που αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο η οθόνη της τηλεόρασης αποπροσωποποιεί τον/ην προβαλλόμενο/η -θα δω αν έχω φωτογραφία του για να το "ανεβάσω". Η δική σου όμως ιδέα είναι πραγματικά ιδιοφυής . Δεν ξέρω αν (και πότε) θα καταφέρω να την πραγματοποιήσω, αλλά σου είμαι πραγματικά ευγνώμων. Όσο για τους μασκαράδες (ψευτο-κλεφτο/κλαφτο-ποετάστρους και έτερους) του διαδικτύου τι να πω... Η γελοιότητά τους θα ήταν εντελώς ανυπόφορη, αν δεν άφηνε να φανεί η δυστυχία που βρίσκεται κάτω από αυτή... Γιατί, όπως παρατηρείς κι εσύ, το πως επιλέγουμε να μασκαρευτούμε αποκαλύπτει αυτό που είμαστε. Άλλωστε, η ψυχανάλυση (και κάθε άλλη ερμηνευτική) μας δίδαξε οι λέξεις δε λένε μόνο αυτό που θέλουμε. Παράλληλα -και κυρίως- λένε και αυτό που δε θέλουμε. Όπότε, άσ' τους να ντύνονται και να καμαρώνουν (και να κλέβουν). Νομίζουν ότι ντύνονται βασιλιάδες -ή "ακαδημαϊκοί". Στην πραγματικότητα γίνονται παλιάτσοι... Και είναι για γελια... Και πάλι σε ευχαριστώ.
Το μόνον που πρέπει να ευγνωμονείς είναι το ταλέντο σου, που είναι πολύπλευρο και στον λόγο και στην εικόνα. Πολύ λίγοι τα συνδυάζουν και τα δυο. Στα ενδύματα να μην ξεχάσεις τον περίτεχνα χρυσοκέντητο βασιλικό μανδύα . Που είτε τον δίδουν οι αδαείς "αυλικοί", είτε τον αρπάζει κανείς μοναχός του και τον φορά (το "είσαι ό,τι δηλώσεις" που κάποτε ελέχθη) Ένας καλός μανδύας λειτουργεί και ως κάλυμμα, κρύβει ακόμα και τα ρούχα (=εφόδια) αν δεν είναι ανάλογα εντυπωσιακά. Αλλά κάτω από τα πλουμίδια ο βασιλιάς είναι πάντα γυμνός, φαιδρότατα γυμνός (=κενός) και μια μέρα όλα γίνονται σκόνη στο σάλπισμα του ανέμου.
Αναμένω λοιπόν την δημιουργία, μια και από μόνη της η απάντησή σου στα λεγόμενά μου, δείχνει πόσο οξεία, διαυγής και καίρια είναι η κρίση σου στο όλο θέμα
Δεκτή η πρόταση για το μανδύα... Αλλωστε δική σου ήταν η ιδέα. Όμως, εκτός από το μπλε-ρουα συνολάκι, λέω να συμπεριλάβω στα (παρ-)ενδύματα και την τήβεννο, μια και τελευταία έχουν κάνει την εμφάνισή τους στην διαδικτυακή μας γειτονιά και οι... "ακαδημαϊκοί"... Oh tempora...
Μεικτή τεχνική σε χαρτί.
4 σχόλια:
Η άλλη οθόνη είναι το δύσκολο να αποτυπωθεί, αλλά νομίζω ότι και αυτήν είσαι σε θέση να καταφέρεις να την συμβολίσεις με εικόνα. Η άλλη η οθόνη, η εδώ, και η των πίξελς πλασματική ζωή. Όπου οι άνθρωποι επινοούν φορεσιές να ενδύονται (την μια πάνω στην άλλη κι όποια πιάσει) και όχι να απεκδύονται .
Ταριχεύοντας το κατσιασμένο Εγώ τους.
(μα ίσως το πώς επιχειρεί κανείς να ενδυθεί/προσποιηθεί τον αποκαλύπτει πληρέστερα)
Καλή μου φίλη ,
η ιδέα σου είναι καταπληκτική. Έχω κάνει στο παρελθόν - χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία- ένα μολύβι που αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο η οθόνη της τηλεόρασης αποπροσωποποιεί τον/ην προβαλλόμενο/η -θα δω αν έχω φωτογραφία του για να το "ανεβάσω". Η δική σου όμως ιδέα είναι πραγματικά ιδιοφυής . Δεν ξέρω αν (και πότε) θα καταφέρω να την πραγματοποιήσω, αλλά σου είμαι πραγματικά ευγνώμων.
Όσο για τους μασκαράδες (ψευτο-κλεφτο/κλαφτο-ποετάστρους και έτερους) του διαδικτύου τι να πω... Η γελοιότητά τους θα ήταν εντελώς ανυπόφορη, αν δεν άφηνε να φανεί η δυστυχία που βρίσκεται κάτω από αυτή...
Γιατί, όπως παρατηρείς κι εσύ, το πως επιλέγουμε να μασκαρευτούμε αποκαλύπτει αυτό που είμαστε. Άλλωστε, η ψυχανάλυση (και κάθε άλλη ερμηνευτική) μας δίδαξε οι λέξεις δε λένε μόνο αυτό που θέλουμε. Παράλληλα -και κυρίως- λένε και αυτό που δε θέλουμε.
Όπότε, άσ' τους να ντύνονται και να καμαρώνουν (και να κλέβουν). Νομίζουν ότι ντύνονται βασιλιάδες -ή "ακαδημαϊκοί". Στην πραγματικότητα γίνονται παλιάτσοι... Και είναι για γελια...
Και πάλι σε ευχαριστώ.
Το μόνον που πρέπει να ευγνωμονείς είναι το ταλέντο σου, που είναι πολύπλευρο και στον λόγο και στην εικόνα. Πολύ λίγοι τα συνδυάζουν και τα δυο.
Στα ενδύματα να μην ξεχάσεις τον περίτεχνα χρυσοκέντητο βασιλικό μανδύα . Που είτε τον δίδουν οι αδαείς "αυλικοί", είτε τον αρπάζει κανείς μοναχός του και τον φορά (το "είσαι ό,τι δηλώσεις" που κάποτε ελέχθη)
Ένας καλός μανδύας λειτουργεί και ως κάλυμμα, κρύβει ακόμα και τα ρούχα (=εφόδια) αν δεν είναι ανάλογα εντυπωσιακά.
Αλλά κάτω από τα πλουμίδια ο βασιλιάς είναι πάντα γυμνός, φαιδρότατα γυμνός (=κενός) και μια μέρα όλα γίνονται σκόνη στο σάλπισμα του ανέμου.
Αναμένω λοιπόν την δημιουργία, μια και από μόνη της η απάντησή σου στα λεγόμενά μου, δείχνει πόσο οξεία, διαυγής και καίρια είναι η κρίση σου στο όλο θέμα
Δεκτή η πρόταση για το μανδύα... Αλλωστε δική σου ήταν η ιδέα. Όμως, εκτός από το μπλε-ρουα συνολάκι, λέω να συμπεριλάβω στα (παρ-)ενδύματα και την τήβεννο, μια και τελευταία έχουν κάνει την εμφάνισή τους στην διαδικτυακή μας γειτονιά και οι... "ακαδημαϊκοί"...
Oh tempora...
Δημοσίευση σχολίου